Hoewel het Rescriptum ex Audientia Ss.mi [8828] van 21 februari 2023 – een administratieve handeling is waarmee een diensthoofd aan het einde van een audiëntie (ex Audientia) iets aan de paus (Sanctissimi) vraagt en krijgt (Rescriptum ) – en formeel beoogt het Motu Proprio Traditionis Custodes [8332] van 16 juli 2021 te “implementeren”, verandert het in de praktijk in feite de wezenlijke structuur ervan.
Het rescript [8828] ondermijnt namelijk de basis van Hartstocht voor de evangelisatie 5. - Het hoofdpersonage van de verkondiging: de Heilige Geest [8832], waarvan de eerste woorden, een echo van Lumen Gentium [617|23] (de dogmatische constitutie van het Tweede Vaticaans Concilie over de Kerk), gericht zijn tot de bisschoppen. De preambule van het motu proprio van paus Franciscus, dat het motu proprio Summorum Pontificum [1901] van Benedictus XVI wijzigt, begint als volgt:
“Als hoeders van de Traditie vormen de bisschoppen, in gemeenschap met de bisschop van Rome, het zichtbare beginsel en fundament van de eenheid in hun afzonderlijke Kerken.” Traditionis Custodes [[8332|+2]]
Als Traditionis Custodes [8332] bedoeld was voor diocesane bisschoppen om het gebruik van liturgische vormen, die van kracht waren vóór de post-conciliaire hervormingen, te reguleren, dan trekt het rescript [8828] van 21 februari dit principe in door de regeling van een hele zaak die aan het oordeel van individuele plaatselijke ordinarissen werd overgelaten door dezelfde bepaling die het rescript [8828] beweert te “implementeren”, voor te behouden aan de Heilige Stoel (en dus aan het Dicasterium voor de Goddelijke Eredienst en de Discipline van de Sacramenten [d:488]). We hebben dus te maken met een kafkaïaanse paradox – een logische, maar ook een juridische paradox – waarin dezelfde autoriteit die een zaak met een normatieve handeling regelt, de facto met een latere handeling het vorige beginsel intrekt, maar zonder deze “omkering” te formaliseren, waardoor een onoplosbare tegenstrijdigheid blijft bestaan.
Terwijl in feite Traditionis Custodes [8332] in art. 2 [8332|2], in navolging van het voornoemde leergezag van het Concilie, onbetwistbaar stelt:
“Het is de taak van de diocesane bisschop om, als leider, promotor en hoeder van het gehele liturgische leven in de hem toevertrouwde kerk, de liturgische vieringen in zijn bisdom te regelen. Het is derhalve zijn exclusieve bevoegdheid om het gebruik van het Missale Romanum 1962 in zijn diocees toe te staan, volgens de richtlijnen van de Apostolische Stoel”.
Het rescript [8828] van 21 februari beperkt deze bevoegdheid, hoewel ze als “exclusief” wordt gedefinieerd, en bevestigt dat er een nieuw voorbehoud van bevoegdheid is door de Apostolische Stoel ten aanzien van het laatste deel van can. 87, §1 van het Wetboek van Canoniek Recht. Deze Canon bepaalt in feite het volgende:
“De diocesane bisschop kan de gelovigen, zo vaak als dit naar zijn oordeel bijdraagt tot hun geestelijk welzijn, ontheffing verlenen van algemene en bijzondere disciplinaire wetten die door het hoogste gezag van de Kerk voor zijn gebied of voor zijn onderdanen zijn uitgevaardigd, maar niet van wetten betreffende het proces- of strafrecht, noch van die waarvan de ontheffing speciaal is voorbehouden aan de Apostolische Stoel of aan een andere autoriteit.”
Op het eerste gezicht lijkt de vraag onduidelijk: waarom wordt in een rescript over het gebruik van de liturgie vóór de liturgische hervorming van 1969/70 in hemelsnaam de Canon over dispensaties genoemd, d.w.z. de dispensatie van een zuiver kerkelijke wet die de bisschop in een individueel geval kan verlenen? vgl: Codex Iuris Canonici [[[30|85]]] Het antwoord ligt in de praktijk die zich in sommige bisdommen heeft ontwikkeld na de inwerkingtreding van het Motu Proprio Traditionis Custodes [8332], waarbij sommige ordinarissen het nodig achtten – gebruik makend van de hun door het Motu Proprio zelf toegekende discretionaire bevoegdheid -, om af te zien van de naleving van het pauselijke normatieve gebod door hun diocesane priesters toestemming te geven om de Heilige Mis op te dragen volgens de rubrieken van het Missaal van 1962, om deze vieringen te vieren in parochiekerken of om persoonlijke parochies en capellani te stichten volgens de traditionele ritus. Dit bracht de ijverige prefect van het Dicasterium voor Goddelijke Eredienst [d:488], Arthur Roche, nu verheven tot kardinaal, ertoe, ondanks het feit dat er zeer precieze normen over dit onderwerp bestonden, gedicteerd niet minder dan door de Paus zelf vgl: Traditionis Custodes [[[8332|3-4]]] en waarbij de Heilige Stoel zich op gedetailleerde wijze het recht voorbehield om slechts “oriëntaties” te geven, waarschijnlijk aangezet door een achteloze publiciteit van “traditionalistische” blogs, om bij verschillende gelegenheden verschillende bisschoppen te berispen die het “gewaagd” hadden om zich niet slaafs aan het Motu Proprio van paus Franciscus te houden, met gebruikmaking van precies de mogelijkheid van Canon 87, §1 CIC [30|87].
Dit is dus de feitelijke premisse van waaruit het rescript [8828] van 21 februari ongetwijfeld vertrekt, reeds voorafgegaan door nauwgezette Responsa ad dubia [8446] met de bijna fanatieke toelichtingen van 4 december 2021, waarvan de inhoud hoe dan ook veel verder ging dan het eerder genoemde begrip “oriëntaties” in artikel 2 van Traditionis custodes [8332|2].
Bovendien lijkt het Rescript [8828] nog een zegel van “authentieke legitimiteit” op deze Responsa te willen plakken door te benadrukken dat ze tijdens de recente audiëntie opnieuw zijn “bevestigd” na de destijds gegeven toestemming tot publicatie. Dit betekent echter niet dat de betrokken handeling op zich als “pauselijk” kan worden beschouwd, en om die reden als “onbetwistbaar” moet worden beschouwd, maar alleen dat zij een zekere stabiliteit geniet vanwege de verkregen superieure toestemming voor publicatie (zoals onlangs gebeurde met het responsum ad dubium over de inzegening van paren van hetzelfde geslacht op 21 februari 2021).
Denk maar aan alle decreten van de dicasteries die “in bijzondere vorm zijn goedgekeurd” (in forma specifica) en persoonlijke bepalingen bevatten zoals ontslag uit de geestelijke of religieuze stand als gevolg van dubieuze administratieve procedures: Bij dergelijke besluiten neemt de paus ipso facto het auteurschap en dus de impliciete verantwoordelijkheid op zich door zijn handtekening, zonder dat hij waarschijnlijk enige feitelijke en volledige kennis heeft van de inhoud of van wat er in dat individuele geval is gebeurd. Dit is dus een ongezonde en zeer gevaarlijke praktijk, omdat het de paus medeplichtig maakt aan de administratie zelf, via een corrosief administratief mechanisme dat elke juridische garantie ontbeert omdat het draait om volstrekt willekeurige discretie, en hij dus in feite gegijzeld wordt door de beslissingen van anderen. In het licht hiervan – en zonder een ingewikkeld en glibberig moeras te willen betreden – verliest niet alleen de instemmingsbevestiging maar ook het rescript [8828] zelf in zekere zin zijn waarde, zowel juridisch als moreel, want als tot voor enige tijd geleden deze speciale procedures (zoals erkend door de huidige Orde van de Romeinse Curie, cf. art. 126) bedoeld waren om het optreden van de paus in zaken van geloof en moraal op bijzondere wijze te onderstrepen, lijken zij thans veeleer het vertoon te zijn van een geforceerde waarborg waarachter een diepe en pijnlijke onzekerheid schuilgaat: was in het verleden de geruststellende spreuk Roma locuta, quaestio soluta geldig, thans lijkt het er veeleer op dat het door Rome ingenomen standpunt de bron is van chaos, juridische onzekerheid en dus institutionele instabiliteit is, die zeer dikwijls tot pijnlijke tegenstrijdigheden leidt.
Als we echter terugkeren naar het onderwerp van het Rescript [8828], lijkt het duidelijk dat het voorbehoud van de afgekondigde wet betreffende het verlenen van vergunningen en het aangeven van de modaliteiten voor de viering van de mis volgens de traditionele ritus in openlijke tegenspraak is met zowel wat reeds is vastgesteld door het Motu Proprio [8332] zelf, dat men daarmee paradoxaal genoeg pretendeert te “implementeren”, alsook en vooral – zoals ook kardinaal Müller in een recent interview opmerkte – met de normen van het goddelijk recht die het gezag van de diocesane bisschoppen regelen.
Als vandaag de dag een bisschop niet in staat is – want daar gaat het om – om te beoordelen of op het grondgebied van zijn eigen bisdom de voorwaarden bestaan om het gebruik van het oude missaal uit te breiden zonder voorafgaande toestemming van het dicasterie [d:488], en het beperkt zelfs zijn eigen macht in het gebruik van liturgische boeken, door hem het gebruik van het Pontificale in de parochies te verbieden, dan kan men zeggen dat de hele theologie over de hiërarchische constitutie van de Kerk, voor het laatst geformaliseerd in het Conciliaire leergezag over de Bisschoppen, in feite nietig is verklaard en plaats heeft gemaakt voor een ongekende en even gevaarlijke vorm van monocratisch en arbitrair bestuur.
Als men namelijk leest wat er in het rescript [8828] staat: “Indien een diocesane bisschop in de twee bovengenoemde gevallen dispensatie heeft verleend, is hij verplicht het Dicasterie voor de Goddelijke Eredienst en de Discipline van de Sacramenten [d:488] daarvan op de hoogte te stellen, dat over de afzonderlijke gevallen zal oordelen”, dan is men verbijsterd over de overduidelijke curieuze wil tot controle, die niet alleen in strijd is met een beginsel van de jurisprudentie dat wetten gelden voor de toekomst en dat een norm met terugwerkende kracht iets uitzonderlijks is vgl: Codex Iuris Canonici [[[30|9]]], maar ook omdat de bisschop van het bisdom in kwestie niet in staat is de wet te wijzigen Codex Iuris Canonici [[30|9]], maar ook omdat het twijfel zaait over reeds genomen beslissingen van individuele bisschoppen (door ze ten onrechte te willen beschouwen als maatregelen die hun waarde bijna hebben verloren), die nu op schandelijke wijze worden “verplicht” aan de Apostolische Stoel mee te delen wat zij in de volledige uitoefening van hun legitieme functies hebben besloten door een norm van gewoonterecht toe te passen. Anderzijds is het duidelijk dat wat reeds is besloten objectief en juridisch onaantastbaar is, dat wil zeggen, onaangetast door de nieuwe bepaling.
Een dergelijke manische hypercontrole door het Dicasterie voor de Goddelijke Eredienst [d:488], samen met deze obsessieve vorm van standaardisatie in het huidige uiterst anti-legalistische tijdperk, dat duidelijk vijandig staat tegenover “regels” en eerder openstaat voor vloeiende modellen, kan verbazing wekken.
Het is misschien ook verrassend dat in een tijdperk waarin dagelijks heiligschennissen en profanaties plaatsvinden, heel vaak onder de stilte en medeplichtige blindheid van instellingen, de grenzen van wat een bisschop in zijn eigen diocees mag doen zo nauwgezet worden vastgelegd, dat een priester zelfs wordt verhinderd in de traditionele ritus te celebreren, terwijl niemand zich bekommert om de vier missen die een goede pastoor gemiddeld elke zondag viert in een steeds groter gebied waar er steeds minder priesters zijn.
Het lijkt absurd te veronderstellen dat de Heilige Stoel, in een tijdperk van “creatieve liturgieën” waarin heidense symbolen worden getoond op gewijde altaren, waarin gebaren worden gemaakt van een duidelijk storende heiligschennis, waarin priesters maskers dragen, waar missen worden opgedragen op luchtbedden in het midden van de zee, de behoefte voelt om chirurgisch te bevestigen dat het gebruik van het Missaal weliswaar wordt getolereerd, maar dat het Pontificale niet langer is toegestaan in parochies, en dat het geoorloofd is om de gelovigen die deze rituele vorm verkiezen de mogelijkheid te ontnemen om bijvoorbeeld het Vormsel op de traditionele manier te vieren.
Men kan zich verbazen over de obsessie waarmee jarenlang het enige probleem van de kerkelijke discipline de onderdrukking van “traditionalistische tendensen” lijkt te zijn, terwijl anderzijds kerken, seminaries, kloosters en conventen leeglopen, de morele leer plaats maakt voor psychologismes van bedenkelijke aard en er in feite een klimaat van gedachtenpolitie heerst, volgens welke iedereen mag doen wat hij wil, terwijl het verboden is te doen wat altijd al gedaan werd.
In werkelijkheid is het duidelijk dat dit een indicatie is van de mate van diepe angst en onzekerheid die de vernieuwers hebben bij het uitvoeren van revoluties: Terwijl de traditie de standvastigheid en robuustheid van haar beginselen heeft en dus niet bang is voor de confrontatie met de verscheidenheid waarmee zij zich verweeft en ontwikkelt, zich nog meer consolideert en zich in de toekomst projecteert, is dit niet het geval met de revolutie, die niets anders kan doen dan haar “visie” opleggen door middel van juist dat geweld dat zij in twijfel heeft getrokken en dat zij meent te hebben verworpen: de auctoritas. In systemen van rechtspraak geldt echter “veritas non auctoritas facit legem”: niet willekeur of de loutere uitoefening van macht vormen de basis van de als bindend te beschouwen norm maar de ononderhandelbare beginselen van het goddelijk recht en het natuurrecht. De gewelddadige handhaving van een wet heeft nog nooit enig goed gedaan, en anderzijds, zoals bekend, zijn revolutionaire acties zelf vroeg of laat altijd geëindigd in wrede Saturnalia.
Wat zich aftekent – en al enige tijd aan de gang is – is een strijd zonder weerga in de geschiedenis van de Kerk, met twee even vastberaden maar ongelijke fronten, het ene in termen van aantallen, het andere in termen van “institutionele kracht”. De strijd van vandaag is echter niet dezelfde als die van onmiddellijk na het Concilie, omdat sindsdien de gelederen van degenen die bewogen worden door de schoonheid van de traditie veel dichter zijn dan toen: er was toen een andere samenleving, een andere gehoorzaamheid, maar zelfs Paulus VI, die het nieuwe Missaal afkondigde, had niet het lef om het vorige ongeldig te verklaren, omdat hij het anathema van de bul Quo Primum [442] van Pius V heel goed kende.
Aan de andere kant heeft de traditionele liturgie – met alle respect voor de wijze mannen van het Dicasterie voor de Goddelijke Eredienst [d:488] – zo’n uitgebreide structurele complexiteit dat het pure dwaasheid zou zijn te denken dat alles “genormaliseerd” kan worden, en daarom zullen er altijd wegen en uitvluchten zijn die de oude liturgie laten overleven, zoals ze al heeft gedaan.
En als de geruchten toenemen dat dit laatste document slechts het topje van de ijsberg is van een opnieuw oplaaiende oorlog, en als vandaag de bisschoppen worden berispt, zullen zij morgen degenen berispen die nog steeds zijn vrijgesteld van het naleven van de Traditionis Custodes [8332] (d.w.z. de zogenaamde Ecclesia Dei-gemeenschappen), moet er in dit verband op worden gewezen dat beperkend en bestraffend optreden tegen hen onvermijdelijk zou leiden tot een immense breuk in de eenheid van de Kerk, aangezien het werkelijk kwaadaardig zou zijn hen ipso facto uit te sluiten van de communio indien zij zich niet zouden conformeren aan de ene gereformeerde ritus. Aan de andere kant zou, onder de omstandigheden en met de kwaliteit die gehoorzaamheid heeft in een Kerk die in volle crisis is van het gezagsbeginsel, massale onderdrukking ondenkbaar zijn, omdat het eerder het tegenovergestelde effect zou hebben.
*Niccolò Tedeschi is een pseudoniem als toespeling op Niccolò de Tedeschi (Nicolaus de Tudeschis), een vermaard kanunnikenadvocaat (1386-1445) van Duitse afkomst die in Catania op Sicilië werd geboren. In 1400 trad hij toe tot de benedictijner orde in zijn geboortestad, doceerde canoniek recht aan de universiteiten van Parma, Siena en Bologna, was kanunnik in Catania, auditor van de Apostolische Kamer in Rome, abt van S. Maria di Maniace, pauselijk afgevaardigde op het Concilie van Bazel en tenslotte aartsbisschop van Palermo. In 1442 sprak hij op de Rijksdag in Frankfurt am Main. Zijn publicaties over rechtspraak zijn talrijk.
Om RK Documenten te kunnen verbeteren is uw reactie zeer waardevol. Heeft u aanmerkingen of suggesties voor verbeteringen of bent u een fout tegen gekomen? Laat het ons weten.
Naar de oude site