2e Preek over de vasten van december

Waar de aard zelf van het jaargetijde en onze godvruchtige gewoonte ons toe aansporen, dat prediken wij u, zeer geliefden, met herderlijke bezorgdheid : dat wij namelijk de vasten van de tiende maand moeten gaan vieren, om daardoor voor den oogst van alle vruchten, die nu beëindigd is, op de meest waardige wijze aan God, den Schenker van dit alles, het offer der onthouding aan te bieden. Wat kan er immers doeltreffender zijn dan het vasten, waardoor wij tot God naderen, den duivel weerstaan, en zo de verleidelijke ondeugden overwinnen? Altijd immers is het vasten een spijs geweest voor de deugd. Uit de onthouding komen reine gedachten, geestelijke verlangens en heilzame besluiten voort, en door vrijwillige zelftuchtiging sterft het vlees voor de begeerten en wordt de geest verjongd voor de deugden. Maar wijl het heil onzer zielen niet door vasten alleen verkregen wordt, moeten wij ons vasten aanvullen door barmhartig te zijn voor de armen. Laten wij voor de deugd besteden wat wij aan het genot onttrekken. Moge de onthouding van hem, die vast, een verkwikking worden voor den arme. Laten wij zorg dragen voor de verdediging der weduwen, voor de belangen der wezen, voor de vertroosting der treurenden, voor de verzoening van hen, die in onmin leven. Laten wij den vreemdeling opnemen, den verdrukte te hulp komen, den naakte kleden, den zieke verplegen, opdat elkeen van ons, die uit zijn rechtvaardige werken aan God, den Bewerker van alle goed, het offer van deze naastenliefde zal hebben opgedragen, van Hemzelf het loon van het hemelrijk verwerven moge. Laten wij dan woensdag en vrijdag vasten en zaterdag bij den zaligen Apostel Petrus samen de nachtwake houden, wiens verdiensten onze voorspraak zullen zijn om te kunnen verkrijgen, wat wij vragen, door onzen Heer Jesus Christus, Die met den Vader en den Heiligen Geest leeft en heerst in de eeuwen der eeuwen. Amen.