De Mensenzoon is gekomen om te dienen en zijn leven te geven als losprijs voor de menigte (vgl. Mc 10,45)

Geëerde broeders,
beminde broeders en zusters:

Vandaag luistert de Kerk opnieuw naar deze woorden van Jezus, uitgesproken tijdens de weg naar Jeruzalem, waar zijn mysterie van lijden, dood en verrijzenis zich moest voltrekken (Mc. 10, 35-45)[b:Mc. 10, 35-45]. Het zijn woorden die de zin bevatten van Christus’ zending op aarde, getekend door zijn offergave, zijn totale zelfgave. Op deze derde zondag van oktober, waarop de Wereldmissiezondag wordt gevierd, luistert de Kerk er met bijzondere intensiteit naar en hernieuwt zij het bewustzijn geheel en al in een blijvende staat van dienst te staan aan de mens en aan het Evangelie, zoals Hij die zichzelf heeft gegeven tot het offer van zijn leven.

Ik richt mijn hartelijke groet tot u allen die het Sint-Pietersplein vullen, in het bijzonder tot de officiële delegaties en de pelgrims die gekomen zijn om de zeven nieuwe heiligen te vieren. Met genegenheid groet ik de Kardinalen en Bisschoppen die deze dagen deelnemen aan de synodevergadering over de Nieuwe Evangelisatie. Gelukkig is het samenvallen van deze bijeenkomst met de Wereldmissiezondag[d:157]; en het Woord van God dat wij hebben gehoord, is verhelderend voor beide. Het toont de stijl van de evangelist, die geroepen is het christelijke getuigenis te geven en te verkondigen door zich te conformeren aan Jezus Christus en zijn leven te volgen. Dit geldt zowel voor de missie ad gentes als voor de nieuwe evangelisatie in de gebieden van oude christelijke traditie.

“De Mensenzoon is gekomen om te dienen en zijn leven te geven als losprijs voor velen” (Mc. 10,45)[[b:Mc. 10,45]]. Deze woorden hebben het levensprogramma gevormd van de zeven zaligen die de Kerk vandaag plechtig inschrijft in de glorieuze schare der heiligen. Met heldhaftige moed hebben zij hun bestaan ingezet in volledige toewijding aan God en in edelmoedige dienst aan hun broeders en zusters. Het zijn zonen en dochters van de Kerk die het pad van de dienstbaarheid hebben gekozen door de Heer te volgen. De heiligheid in de Kerk vindt altijd haar bron in het mysterie van de Verlossing, dat reeds door de profeet Jesaja in de eerste Lezing wordt voorafgebeeld: de Dienaar van de Heer is de Rechtvaardige die zal “velen rechtvaardig maken, doordat hij hun zonden draagt” (Jes. 53,11)[b:Jes. 53,11]. Deze Dienaar is Jezus Christus, gekruisigd, verrezen en levend in de heerlijkheid. De heiligverklaring van vandaag vormt een welsprekende bevestiging van deze mysterieuze, heilbrengende werkelijkheid. Het standvastige geloofsgetuigenis van deze zeven edelmoedige leerlingen van Christus, hun gelijkvormigheid aan de Mensenzoon, straalt vandaag in de hele Kerk.

Jacques Berthieu, geboren in 1838 in Frankrijk, was al vroeg vervuld van een grote liefde voor Jezus Christus. Tijdens zijn parochiebediening groeide in hem het vurige verlangen om zielen te redden. Toen hij jezuïet werd, wilde hij de wereld doortrekken tot eer van God. Als onvermoeibare herder op het eiland Sainte Marie en vervolgens op Madagaskar streed hij tegen onrecht, terwijl hij de armen en de zieken te hulp kwam. De Malagassiërs zagen in hem een priester die uit de hemel was gezonden en zeiden: ‘U bent onze vader en moeder!’ Hij werd alles voor allen, en vond in het gebed en in de liefde van het Hart van Jezus de menselijke en priesterlijke kracht om tot aan het martelaarschap te gaan in 1896. Hij stierf met de woorden: “Ik sterf liever dan mijn geloof te verloochenen.” Beste vrienden, moge het leven van deze evangelist een aanmoediging en een voorbeeld zijn voor priesters, opdat zij mannen van God mogen zijn zoals hij! Moge zijn voorbeeld steun geven aan de vele christenen die vandaag worden vervolgd om hun geloof! En moge in dit Jaar van het Geloof op zijn voorspraak rijke vruchten dragen voor Madagaskar en voor het Afrikaanse continent! Moge God het Malagassische volk zegenen!

Pedro Calungsod werd geboren rond het jaar 1654, in de Visayas-regio van de Filipijnen. Zijn liefde voor Christus bracht hem ertoe zich bij de jezuïeten missionarissen te laten opleiden tot catechist. In 1668 vergezelde hij, samen met andere jonge catechisten, pater Diego Luis de San Vitores naar de Marianen om het Evangelie te verkondigen aan het Chamorro-volk. Het leven daar was zwaar, en de missionarissen werden geconfronteerd met vervolging die voortkwam uit afgunst en laster. Pedro toonde echter een diep geloof en grote naastenliefde. Hij bleef zijn vele bekeerlingen onderrichten en gaf getuigenis van Christus door een leven van zuiverheid en toewijding aan het Evangelie. Zijn grootste verlangen was zielen voor Christus te winnen, en dit maakte hem vastberaden het martelaarschap te aanvaarden. Hij stierf op 2 april 1672. Getuigen melden dat Pedro de kans had om te vluchten en zichzelf in veiligheid te brengen, maar ervoor koos aan de zijde van pater Diego te blijven. De priester kon Pedro de absolutie geven, voordat hijzelf werd gedood. Moge het voorbeeld en het moedige getuigenis van Pedro Calungsod de dierbare bevolking van de Filipijnen inspireren om moedig het Koninkrijk te verkondigen en zielen voor God te winnen!

Giovanni Battista Piamarta, priester van het bisdom Brescia, was een groot apostel van de naastenliefde en van de jeugd. Hij voelde de noodzaak van een culturele en maatschappelijke aanwezigheid van het katholicisme in de moderne wereld. Daarom wijdde hij zich met zijn verlichte menselijkheid en goedheid aan de christelijke, morele en beroepsmatige verheffing van de nieuwe generaties. Bezield door een onwankelbaar vertrouwen in de Goddelijke Voorzienigheid en door een diepe offergeest, trotseerde hij moeilijkheden en inspanningen om verschillende apostolische werken tot stand te brengen, waaronder het Istituto degli Artigianelli, de uitgeverij Queriniana, de mannelijke congregatie van de Heilige Familie van Nazareth en de congregatie van de Nederige Dienaressen van de Heer. Het geheim van zijn intense en bedrijvige leven lag in de lange uren die hij aan het gebed wijdde. Wanneer hij overstelpt was door werk, vergrootte hij juist de tijd voor de ontmoeting met de Heer van hart tot hart. Hij gaf de voorkeur aan het vertoeven voor het Allerheiligste Sacrament, terwijl hij het lijden, dood en verrijzenis van Christus overwoog, om daaruit geestelijke kracht te putten en opnieuw op weg te gaan om de harten van de mensen, vooral van de jongeren, te winnen en hen terug te voeren naar de levensbron met steeds nieuwe pastorale initiatieven.

“Uw genade, Heer, zij over ons, gelijk wij U hoopvol verbeiden”. Met deze woorden nodigt de liturgie ons uit (Ps. 33, 4-5. 18-19.20.22)[b:Ps. 33, 4-5. 18-19.20.22] om dit loflied tot de scheppende en voorzienige God ons eigen te maken, door zijn plan in ons leven te aanvaarden. Zo heeft het ook de heilige María del Carmen Sallés y Barangueras gedaan, religieuze geboren in Vic, Spanje, in 1848. Toen zij haar hoop vervuld zag, na vele wederwaardigheden, bij het aanschouwen van de groei van de Congregatie van de Zusters Concepcionistas Missioneras de la Enseñanza die zij in 1892 had gesticht, kon zij samen met de Moeder van God zingen: “Zijn barmhartigheid reikt van geslacht tot geslacht tot allen die Hem vrezen”. Haar opvoedingswerk, toevertrouwd aan de Onbevlekte Maagd, blijft overvloedige vruchten dragen onder de jeugd door de edelmoedige inzet van haar dochters, die zich, zoals zij, toevertrouwen aan de God die alles vermag.

Ik richt mij nu op Marianne Cope, geboren in 1838 in Heppenheim, Duitsland. Toen zij één jaar oud was, verhuisde zij met haar familie naar de Verenigde Staten. In 1862 trad zij toe tot de Derde Orde van de Heilige Franciscus in Syracuse, New York. Later, als algemeen overste van haar congregatie, beantwoordde Moeder Marianne bereidwillig de oproep om de melaatsen van Hawaï te verzorgen, nadat velen die eerder hadden geweigerd. Zij vertrok persoonlijk, samen met zes medezusters, om een ziekenhuis op Oahu te beheren. Vervolgens stichtte zij het Malulani-ziekenhuis op Maui en opende een tehuis voor meisjes van wie de ouders melaatsen waren. Vijf jaar later aanvaardde zij de uitnodiging om een tehuis te openen voor vrouwen en meisjes op het eiland Molokai zelf. Moedig begaf zij zich daarheen en verbrak daardoor feitelijk haar contact met de buitenwereld. Daar zorgde zij voor pater Damiaan, die reeds beroemd was om zijn heldhaftig werk onder de melaatsen. Zij verpleegde hem tijdens zijn sterven en nam daarna zijn werk onder de mannelijke melaatsen over. In een tijd waarin men voor deze verschrikkelijke ziekte nauwelijks iets kon doen, toonde Marianne Cope de hoogste liefde, moed en toewijding. Zij is een schitterend en energiek voorbeeld van het beste uit de traditie van katholieke verplegende zusters en van de geest van haar geliefde heilige Franciscus.

Kateri Tekakwitha werd in 1656 geboren in het huidige New York, als dochter van een Mohawk-vader en een christelijke Algonquin-moeder, die haar het besef van de levende God meegaf. Op twintigjarige leeftijd werd zij gedoopt en, om aan vervolging te ontkomen, vond zij toevlucht in de Sint-Franciscus-Xavier-missie nabij Montreal. Daar werkte zij trouw aan de tradities van haar volk, al had zij afstand gedaan van hun religieuze overtuigingen, tot aan haar dood op vierentwintigjarige leeftijd. Zij leidde een eenvoudig leven en bleef trouw aan haar liefde voor Jezus, aan het gebed en aan de dagelijkse Mis. Haar grootste verlangen was te weten en te doen wat God behaagde.

Kateri maakt indruk op ons door de werking van de genade in haar leven, ondanks het ontbreken van externe steun, en door haar moed in haar zo bijzondere roeping binnen haar eigen cultuur. In haar verrijkende geloof en cultuur elkaar! Moge haar voorbeeld ons helpen te leven waar wij zijn, zonder te verloochenen wie wij zijn, in de liefde voor Jezus! Heilige Kateri, patrones van Canada en eerste Amerikaanse heilige, wij vertrouwen u de vernieuwing van het geloof toe onder de inheemse volken en in heel Noord-Amerika! Moge God de inheemse volkeren zegenen!

Anna Schäffer uit Mindelstetten wilde als jong meisje toetreden tot een missionarissenorde. Omdat zij uit eenvoudige omstandigheden kwam, probeerde zij de nodige bruidsschat voor haar intrede in het klooster te verdienen als dienstmeisje. In die functie liep zij een ernstig ongeval op, met ongeneselijke brandwonden aan haar benen, waardoor zij de rest van haar leven aan het bed gekluisterd bleef. Zo werd haar ziekenbed haar kloostercel en haar lijden een missionaire opdracht. Aanvankelijk worstelde zij met haar lot, maar later begreep zij haar situatie als een liefdevolle roep van de Gekruisigde om Hem na te volgen. Versterkt door de dagelijkse Communie werd zij een onvermoeibare voorspreker in gebed en een spiegel van Gods liefde voor velen die raad zochten. Haar apostolaat van gebed en lijden, van offer en verzoening, mag voor de gelovigen in haar vaderland een stralend voorbeeld zijn, en haar voorspraak versterke de christelijke hospice-beweging in haar gezegende werk.

Beste broeders en zusters! Deze nieuwe heiligen, verschillend van afkomst, taal, land en maatschappelijke positie, zijn verbonden met het gehele Volk Gods in het heilsmysterie van Christus de Redder. Samen met hen, en met ons hier verenigd met de synodale Vaders uit alle delen van de wereld, verkondigen wij met de woorden van de psalm tot de Heer dat “onze hulp en ons schild dat is Hij” en roepen wij Hem aan: “Uw genade, Heer, zij over ons, gelijk wij U hoopvol verbeiden” (Ps 33,20-22)[b:Ps 33,20-22]. Moge het getuigenis van deze nieuwe heiligen, van hun leven dat gretig werd gegeven uit liefde tot Christus, vandaag tot de hele Kerk spreken, en moge hun voorspraak haar versterken en ondersteunen in haar zending om het Evangelie aan de hele wereld te verkondigen.