Moge de Kerk altijd een school van nederigheid zijn

Dierbare broeders en zusters, een gelukkige zondag!

In elke cultuur is samen aan tafel zitten, vooral op rust- en feestdagen, een teken van vrede en verbondenheid. In het evangelie van deze zondag (Lc. 14, 1.7-14)[b:Lc. 14, 1.7-14] wordt Jezus door een van de leiders van de Farizeeën uitgenodigd voor een maaltijd. Anderen uitnodigen aan iemands tafel is een teken van openheid van hart, terwijl het accepteren van zo'n uitnodiging de nederigheid inhoudt om open te staan voor anderen en hun wereld. Deze gebaren die mensen samenbrengen, helpen een cultuur van ontmoeting te bevorderen.

Ontmoeting is niet altijd gemakkelijk. De Evangelist merkt op dat de andere gasten Jezus "nauwlettend in de gaten hielden"; Hij werd zelfs met enige argwaan bekeken door de strengere uitleggers van de traditie. Toch vindt de ontmoeting plaats omdat Jezus echt aanwezig is; als een goede gast gedraagt Hij zich met respect en oprechtheid en vermijdt Hij louter beleefde formaliteiten die een authentieke ontmoeting in de weg staan. Daarom gebruikt Hij, zoals gebruikelijk, een gelijkenis om te beschrijven wat Hij ziet gebeuren en nodigt Hij degenen die naar hem kijken uit om erover na te denken. Want Hij zag mensen zich haasten om op de ereplaatsen te gaan zitten, iets wat vandaag de dag ook gebeurt, niet in gezinnen maar bij gelegenheden waarbij mensen het belangrijk vinden om "op te vallen", waardoor een moment van samenzijn uitloopt op een wedstrijd.

Zusters en broeders, als we op de Dag des Heren samen aan de tafel van de Eucharistie zitten, moeten ook wij bereid zijn om Jezus te laten spreken. Hij wordt onze gast en kan ons vertellen hoe Hij ons ziet. Het is heel belangrijk dat we onszelf door zijn ogen zien: om te zien hoe vaak we het leven tot een wedstrijd reduceren, hoe angstig we worden om een soort erkenning te krijgen en hoe zinloos we onszelf met anderen vergelijken. Stilstaan om na te denken, ons laten verrassen door een woord dat de prioriteiten van ons hart op de proef stelt, is vrijheid ervaren, de vrijheid waartoe Jezus ons oproept.

In het evangelie spreekt Jezus over "nederigheid" om de volmaakte vrijheid te beschrijven. (Lc. 14, 11)[[b:Lc. 14, 11]] Nederigheid is echt vrijheid ten opzichte van onszelf. Het ontstaat wanneer het Koninkrijk van God en zijn gerechtigheid onze echte zorg worden en we onszelf toestaan om onze ogen op te heffen en vooruit te kijken: niet naar beneden naar onze voeten, maar naar wat voor ons ligt! Degenen die zichzelf verheffen denken over het algemeen dat niets interessanter is dan zijzelf; maar diep van binnen zijn ze behoorlijk onzeker. Maar zij die weten dat ze kostbaar zijn in Gods ogen, die weten dat ze Gods kinderen zijn, hebben grotere dingen om zich zorgen over te maken; zij bezitten een sublieme waardigheid die helemaal van henzelf is. Zodra we leren om de laatste plaatsen in te nemen, in plaats van te streven naar de eerste, zal die waardigheid verschijnen en zullen we eenvoudig en moeiteloos op de voorgrond treden.

Beste vrienden, laten we vandaag bidden dat de Kerk altijd een school van nederigheid voor iedereen zal zijn, een thuis waar iedereen welkom is, een plaats waar rivaliteit opzij wordt gezet en waar Jezus nog steeds tot ons spreekt en ons leert om zijn eigen nederigheid en vrijheid na te volgen. Maria is waarlijk de Moeder van dat huis; tot haar bidden wij nu.

Na het bidden van het Angelus
Beste broeders en zusters, Helaas blijft de oorlog in Oekraïne dood en verderf zaaien. Zelfs in de afgelopen dagen hebben bomaanslagen verschillende steden getroffen, waaronder de hoofdstad Kiev, waarbij veel slachtoffers vielen. Ik betuig opnieuw mijn medeleven aan het Oekraïense volk en aan alle gewonde families. Ik vraag iedereen om niet toe te geven aan onverschilligheid, maar om dicht bij hen te staan door gebed en concrete gebaren van liefdadigheid. Ik herhaal met klem mijn dringende oproep tot een onmiddellijk staakt-het-vuren en een serieuze verbintenis tot dialoog. Het is nu tijd voor de verantwoordelijken om de logica van wapens af te zweren en de weg van onderhandelingen en vrede in te slaan, met de steun van de internationale gemeenschap. De stem van de wapens moet tot zwijgen worden gebracht, terwijl de stem van broederschap en gerechtigheid moet worden verheven.

Onze gebeden voor de slachtoffers van de tragische schietpartij tijdens een schoolmis in de Amerikaanse staat Minnesota omvatten ook de ontelbare kinderen die elke dag over de hele wereld gedood en verwond worden. Laten we God smeken om een einde te maken aan de pandemie van wapens, groot en klein, die onze wereld infecteert. Moge onze Moeder Maria, de Koningin van de Vrede, ons helpen om de profetie van Jesaja te vervullen: "Zij zullen hun zwaarden tot ploegscharen slaan en hun speren tot snoeihaken" (Jes. 2, 4)[b:Jes. 2, 4].

Onze harten zijn ook gekwetst door de meer dan vijftig doden en de honderd vermisten die zijn omgekomen na de schipbreuk van een boot met migranten die de 1100 km lange reis naar de Canarische Eilanden probeerden te maken en die kapseisde voor de Atlantische kust van Mauritanië. Deze dodelijke tragedie herhaalt zich elke dag over de hele wereld. Laten we bidden dat de Heer ons, als individuen en samenlevingen, zal leren om zijn woorden volledig in praktijk te brengen: "Ik was een vreemdeling en u hebt mij verwelkomd" (Mt. 25, 35)[b:Mt. 25, 35].We vertrouwen al onze gewonden, vermisten en doden, waar dan ook, toe aan de liefdevolle omhelzing van onze Heiland.

Morgen, 1 september, is de Wereldgebedsdag voor de zorg voor de schepping[d:450]. Tien jaar geleden heeft Paus Franciscus, in harmonie met Oecumenisch Patriarch Bartholomeus I, deze dag ingesteld voor de Katholieke Kerk. Deze is belangrijker en dringender dan ooit, en het thema van dit jaar is "Zaden van Vrede en Hoop". Samen met alle christenen vieren we het tijdens dit "seizoen van de schepping", dat duurt tot 4 oktober, het feest van de heilige Franciscus van Assisi. In de geest van de Zonnelied die hij 800 jaar geleden componeerde, loven we God en vernieuwen we onze toewijding om zijn geschenk niet te ruïneren, maar om voor ons gemeenschappelijke huis te zorgen.

Ik groet u allen, de gelovigen van Rome en pelgrims uit Italië en verschillende landen. In het bijzonder groet ik de parochiegroepen uit Quartu Sant'Elena, Morigerati, Venegono, Rezzato, Brescello, Boretto en Gualtieri, Val di Gresta, Valmadrera, Stiatico, Sortino en Casadio; samen met de groep families uit Lucca die langs de Via Francigena reisden.

Ik begroet ook de lekenbroederschap van de zusters Dimesse van Padua, de jongeren van Catholic Action en AGESCI van Reggio Calabria, de jongeren van Gorla Maggiore en de confirmandi van Castel San Pietro Terme; evenals de Shalombeweging van San Miniato met de Angiolo del Bravo Philharmonic, de vereniging "Note libere" van Taviano en de groep "Genitori Orsenigo".

Ik wens u allen een fijne zondag!