Het geloof op aarde ondersteunt de hoop op de hemel.

Heilige Mis waaronder de heiligverklaring van de zaligen
- Ignazio Choukrallah Maloyan
- Peter Aan Rot
- Vincenza Maria Poloni
- Maria del Monte Carmelo Rendiles Martínez
- Maria Troncatti
- José Gregorio Hernández Cisneros
- Bartolo Longo

Dierbare broeders en zusters,

Laten we onze overdenking beginnen met de vraag waarmee het zojuist verkondigde evangelie wordt afgesloten: "Maar: zal de Mensenzoon bij zijn komst het geloof op aarde vinden?" (Lc. 18, 8)[b:Lc. 18, 8]. Deze vraag onthult ons wat het meest kostbaar is in de ogen van de Heer: geloof, namelijk de band van liefde tussen God en de mens. Vandaag hebben we zeven getuigen voor ons, de nieuwe heiligen, die met Gods genade de lamp van het geloof brandend hielden. Sterker nog, zij werden zelf lampen die het licht van Christus konden verspreiden.

Als we kijken naar de grote materiële, culturele, wetenschappelijke en artistieke schatten, schittert het geloof niet omdat deze goederen ondergewaardeerd moeten worden, maar omdat ze zonder geloof hun betekenis verliezen. Onze relatie met God is van het grootste belang omdat Hij aan het begin van de tijd alle dingen uit het niets heeft geschapen en aan het einde van de tijd sterfelijke wezens uit het niets zal redden. Een wereld zonder geloof zou dus bevolkt worden door kinderen die zonder Vader leven, dat wil zeggen door wezens zonder verlossing.

Daarom vraagt Jezus, de mensgeworden Zoon van God, naar het geloof: als het uit de wereld zou verdwijnen, wat zou er dan gebeuren? Hemel en aarde zouden blijven zoals voorheen, maar er zou geen hoop meer zijn in onze harten; ieders vrijheid zou verslagen worden door de dood; ons verlangen naar leven zou vervagen in het niets. Zonder geloof in God kunnen we niet hopen op verlossing. De vraag van Jezus kan ons verontrusten, maar alleen als we vergeten dat het Jezus zelf is die deze vraag stelt. De woorden van de Heer zijn in feite altijd het "Evangelie", de vreugdevolle verkondiging van verlossing. Deze verlossing is het geschenk van eeuwig leven dat we ontvangen van de Vader, door de Zoon, in de kracht van de Heilige Geest.

Beste vrienden, dit is precies waarom Christus tot zijn leerlingen spreekt over de "noodzaak om altijd te bidden en de moed niet te verliezen" (Lc. 18, 1)[b:Lc. 18, 1]. Zoals we nooit moe worden van ademhalen, zo moeten we ook nooit moe worden van bidden! Zoals ademhalen het leven van het lichaam in stand houdt, zo houdt gebed het leven van de ziel in stand: geloof komt in feite tot uitdrukking in gebed, en authentiek gebed leeft van geloof.

Jezus laat ons dit verband zien met een gelijkenis: een rechter blijft doof voor de dringende verzoeken van een weduwe, wier volharding hem er uiteindelijk toe brengt om te handelen. Op het eerste gezicht wordt zo'n volharding voor ons een prachtig voorbeeld van hoop, vooral in tijden van beproeving en tegenspoed. Toch vormen het doorzettingsvermogen van de vrouw en de rechter, die aarzelend handelt, het toneel voor een provocerende vraag van Jezus: Zal God, de goede Vader, “geen recht verschaffen aan zijn uitverkorenen die dag en nacht tot Hem roepen" (Lc. 18, 7)[b:Lc. 18, 7].

Laten we deze woorden in ons hart laten resoneren: de Heer vraagt ons of we geloven dat God een rechtvaardige rechter is voor iedereen. De Zoon vraagt ons of we geloven dat de Vader altijd ons welzijn en het heil van ieder mens wil. In dit opzicht testen twee verleidingen ons geloof: de eerste put kracht uit het schandaal van het kwaad, waardoor we denken dat God de kreten van de onderdrukten niet hoort en geen medelijden heeft met de onschuldigen die lijden. De tweede verleiding is de bewering dat God moet handelen zoals wij dat willen: het gebed maakt dan plaats voor een opdracht aan God, om Hem te leren hoe Hij rechtvaardig en effectief kan zijn.

Jezus, de volmaakte getuige van kinderlijk vertrouwen, bevrijdt ons van beide verleidingen. Hij is de onschuldige die, vooral tijdens zijn lijdensweg, zo bidt: "Vader, uw wil geschiede" (vgl. Lc 22,42). De Meester geeft ons dezelfde woorden in het Onze Vader. Laten we niet vergeten dat wat er ook met ons gebeurt, Jezus zichzelf als Zoon aan de Vader heeft toevertrouwd. Daarom zijn we broeders en zusters in zijn naam, zodat we kunnen uitroepen: "Heilige Vader, machtige eeuwige God, om recht te doen aan uw heerlijkheid, om heil en genezing te vinden zullen wij u danken, altijd en overal door Christus onze Heer". Eucharistisch Gebed II, Aanvang[[4105]]

Het gebed van de Kerk herinnert ons eraan dat God aan iedereen gerechtigheid schenkt door zijn leven voor iedereen te geven. Dus als we tot de Heer roepen: "Waar bent U?", laten we dan deze aanroeping omzetten in een gebed en dan zullen we herkennen dat God aanwezig is waar de onschuldigen lijden. Het kruis van Christus openbaart Gods rechtvaardigheid en Gods rechtvaardigheid is vergeving. Hij ziet het kwaad en verlost het door het op zich te nemen. Als wij "gekruisigd" worden door pijn en geweld, door haat en oorlog, dan is Christus daar al, aan het kruis voor ons en met ons. Er is geen schreeuw die God niet troost; er is geen traan die ver van zijn hart is. De Heer luistert naar ons, omarmt ons zoals we zijn en transformeert ons zoals Hij is. Zij die Gods barmhartigheid afwijzen, blijven echter onbekwaam tot barmhartigheid jegens hun naaste. Wie vrede niet als geschenk verwelkomt, zal niet weten hoe hij vrede moet geven.

Beste vrienden, we begrijpen nu dat Jezus' vragen een krachtige uitnodiging zijn tot hoop en actie: als de Mensenzoon komt, zal Hij dan geloof vinden in Gods voorzienigheid? Sterker nog, het is dit geloof dat onze toewijding aan gerechtigheid in stand houdt, juist omdat we geloven dat God de wereld redt uit liefde, en ons bevrijdt van fatalisme. Als we de noodkreten van mensen in moeilijkheden horen, laten we ons dan afvragen of wij getuigen zijn van de liefde van de Vader, zoals Christus dat was voor iedereen? Hij is de nederige die de arrogante tot bekering roept, de rechtvaardige die ons rechtvaardig maakt. Dit alles zien we in het leven van de nieuwe heiligen: zij zijn geen helden of voorvechters van een of ander ideaal, maar authentieke mannen en vrouwen.

Deze trouwe vrienden van Christus zijn martelaren voor hun geloof, zoals bisschop Ignazio Choukrallah Maloyan en catechist Peter To Rot; het zijn evangelisatoren en missionarissen, zoals zuster Maria Troncatti; het zijn charismatische stichters, zoals zuster Vincenza Maria Poloni en zuster Maria del Monte Carmelo Rendiles Martínez; met hun hart brandend van toewijding zijn ze weldoeners van de mensheid, zoals Bartolo Longo en José Gregorio Hernández Cisneros. Moge hun voorspraak ons bijstaan in onze beproevingen en hun voorbeeld ons inspireren in onze gezamenlijke roeping tot heiligheid. Laten we op onze weg naar dit doel zonder ophouden bidden en doorgaan met wat we geleerd hebben en vast geloven. (2 Tim. 3, 14)[[b:2 Tim. 3, 14]] Het geloof op aarde ondersteunt zo de hoop op de hemel.