10. Opnieuw ontsteken. “Brandde ons hart niet in onze borst?” (Lc 24,32)

Beste broeders en zusters, goedemorgen!

Vandaag wil ik jullie uitnodigen om na te denken over een verrassend aspect van de verrijzenis van Christus: zijn nederigheid. Als we terugdenken aan de evangelieverhalen, merken we dat de verrezen Heer niets spectaculairs doet om zich aan het geloof van zijn leerlingen op te dringen. Hij verschijnt niet omringd door scharen engelen, Hij verricht geen opzienbarende daden, Hij houdt geen plechtige toespraken om de geheimen van het universum te onthullen. Integendeel, Hij nadert ons discreet, als een gewone reiziger, als een hongerige man die vraagt om een stukje brood. (Lc. 24, 15.41)[[b:Lc. 24, 15.41]]

Maria van Magdala ziet Hem aan voor een tuinman. (Joh. 20, 15)[[b:Joh. 20, 15]] De leerlingen van Emmaüs denken dat Hij een vreemdeling is. (Lc. 24, 18)[[b:Lc. 24, 18]] Petrus en de andere vissers denken dat Hij een gewone voorbijganger is. (Joh. 21, 4)[[b:Joh. 21, 4]] Wij zouden speciale effecten, tekenen van macht, overweldigende bewijzen hebben verwacht. Maar de Heer zoekt dat niet: Hij geeft de voorkeur aan de taal van nabijheid, van normaliteit, van een gedeelde maaltijd.

Broeders en zusters, hierin schuilt een waardevolle boodschap: de verrijzenis is geen theatrale wending, maar een stille transformatie die elke menselijke handeling met betekenis vervult. De verrezen Jezus eet een stuk vis voor de ogen van Zijn leerlingen: dat is geen onbelangrijk detail, maar de bevestiging dat ons lichaam, onze geschiedenis, onze relaties geen omhulsel zijn dat we kunnen weggooien. Ze zijn bestemd voor de volheid van het leven. Verrijzen betekent niet dat we vluchtige geesten worden, maar dat we een diepere gemeenschap aangaan met God en met onze broeders en zusters, in een mensheid die door liefde is getransfigureerd.

Met Pasen kan alles genade worden. Zelfs de meest gewone dingen: eten, werken, wachten, het huis verzorgen, een vriend steunen. De verrijzenis onttrekt het leven niet aan de tijd en de inspanning, maar verandert de betekenis en de ‘smaak’ ervan. Elke daad die in dankbaarheid en gemeenschap wordt verricht, loopt vooruit op het koninkrijk van God.

Er is echter een obstakel dat ons vaak belet deze aanwezigheid van Christus in het dagelijks leven te herkennen: de eis dat vreugde vrij moet zijn van pijn. De leerlingen van Emmaüs zijn bedroefd omdat ze op een ander einde hadden gehoopt, op een Messias die het kruis niet kende. Hoewel ze hebben gehoord dat het graf leeg is, kunnen ze niet glimlachen. Maar Jezus gaat naast hen zitten en helpt hen geduldig te begrijpen dat pijn geen ontkenning van de belofte is, maar de weg waarlangs God de mate van zijn liefde heeft getoond. (Lc. 24, 13-27)[[b:Lc. 24, 13-27]]

Wanneer ze uiteindelijk met Hem aan tafel zitten en het brood breekt, gaan hun ogen open. En ze beseffen dat hun hart al brandde, ook al wisten ze dat niet. (Lc. 24, 28-32)[[b:Lc. 24, 28-32]] Dit is de grootste verrassing: ontdekken dat onder de as van ontgoocheling en vermoeidheid altijd een levende sintel schuilgaat, die alleen maar wacht om weer aangewakkerd te worden.

Broeders en zusters, de verrijzenis van Christus leert ons dat er geen geschiedenis is die zo getekend is door teleurstelling of zonde dat er geen hoop meer is. Geen enkele val is definitief, geen enkele nacht is eeuwig, geen enkele wond is voorbestemd om voor altijd open te blijven. Hoe ver we ons ook verwijderd, verloren of onwaardig voelen, er is geen afstand die de onfeilbare kracht van Gods liefde kan doven.

Soms denken we dat de Heer ons alleen bezoekt in momenten van bezinning of spirituele vurigheid, wanneer we ons op ons best voelen, wanneer ons leven geordend en stralend lijkt. Maar de Verrezen Heer komt juist dichtbij op de donkerste plaatsen: in onze mislukkingen, in versleten relaties, in de dagelijkse inspanningen die op onze schouders drukken, in de twijfels die ons ontmoedigen. Niets van wat wij zijn, geen enkel fragment van ons bestaan is Hem vreemd.

Vandaag staat de verrezen Heer naast ieder van ons, juist terwijl we onze wegen gaan – die van werk en inzet, maar ook die van lijden en eenzaamheid – en vraagt Hij ons met oneindige tederheid om ons hart te laten verwarmen. Hij dringt zich niet op met veel lawaai, hij eist niet dat we hem onmiddellijk herkennen. Geduldig wacht hij op het moment waarop onze ogen zich zullen openen om Zijn vriendelijke gezicht te zien, dat in staat is om teleurstelling om te zetten in hoopvol wachten, verdriet in dankbaarheid, berusting in hoop.

De Verrezene wil alleen maar Zijn aanwezigheid laten zien, onze metgezel worden en in ons de zekerheid aanwakkeren dat zijn leven sterker is dan elke dood. Laten we dan om de genade vragen om Zijn nederige en discrete aanwezigheid te herkennen, om geen leven zonder beproevingen te eisen, om te ontdekken dat elke pijn, als die door liefde wordt vervuld, een plaats van gemeenschap kan worden.

En zo keren ook wij, net als de leerlingen van Emmaüs, terug naar onze huizen met een hart dat brandt van vreugde. Een eenvoudige vreugde, die de wonden niet uitwist, maar ze verlicht. Een vreugde die voortkomt uit de zekerheid dat de Heer leeft, met ons meegaat en ons elk moment de kans geeft om opnieuw te beginnen.